zondag 20 februari 2022

Over een wandeling, onderwijs, het leger, walvissen, elektrificatie van het energiesysteem, voedselbosranden en bestemmingsplannen

Binnenkort gaat mijn dochter met haar circusgroep van Circus Rotjeknor optreden. Ze zijn onderdeel van de voorstelling Wintervuur die op 2 en 3 maart in Dordrecht gespeeld gaat worden. En daar moet natuurlijk voor geoefend worden. Gisteren bracht ik haar daarom voor een repetitie naar het Energiehuis in Dordrecht. En terwijl zij haar eenwieler-act oefende, nam ik de tijd om eens een rondje in Dordrecht te lopen.  De foto hiernaast is van de kruiden- en moestuin van Duurzaamheidscentrum Weizigt. Mooie plek om eens langs te lopen als je in de buurt bent. 

Ik vervolgde mijn rondje om ook een bezoekje te brengen aan Vreeken's Zaden. Dat is een leuk, volgepakt winkeltje waar allerlei bijzondere zaden en plantjes te vinden zijn. Ik ging er heen omdat ik nog wat wateropvangbakken en bevloeiingsmatten wilde hebben voor het komende teeltseizoen. En ik was nu toch in de buurt.
Na mijn wandeling pikte ik mijn dochter weer op. Al met al een wel bestede middag.


Hieronder vind je de leestips van deze week. Allerlei artikeltjes over groene, ecologische en voedselgerelateerde onderwerpen. Veel leesplezier.


--

Deze keer een collectie twitterberichtjes als leestip. Dit gaat over een -we mogen wel zeggen verouderde- methode aardrijkskunde in groep 7. Daarin wordt fossiele energie nog opgehemeld als iets waar veel geld mee te verdienen is. En waar heel veel spulletjes van gemaakt worden en aan de gang gehouden worden. De twitteraar merkt terecht op dat er geen enkele aandacht is voor klimaatverandering. Ik mag toch hopen dat iedere leraar dat er inmiddels zelf wel bijhaalt als dit hoofdstuk aan de orde komt.

Madelon Oostwoud schreef eerder het boek ‘Voedselbos’ waar Voedselbos Vlaardingen ook een plekje in kreeg. Nu heeft zij een tweede boek geschreven dat voedselbosranden beschrijft.
Toevallig had ik afgelopen week les over houtwallen. Dat zijn van oudsher begrenzingen van de boerenpercelen. Houtwallen kunnen gebruikt worden als geriefbosje, als stimulans voor de biodiversiteit, en we kwamen er tijdens de les op dat ze ook best eetbaar en oogstbaar kunnen worden ingericht. En dan heb je dus een voedselbosrand.

Ja, maanzaad kweken kan natuurlijk ook. Dat komt uit de papaver. Familie van de klaproos. En volgens dit artikel ook nog eens een superfood. Win-win zou ik zeggen.

Boeiende denkstof, zo noem ik het maar even. Er is een continuüm dat loopt van ‘controle’ naar ‘beheer’ naar ‘intelligente interactie’. En we schieten te vaak in de kramp van controle. Daarbij hoort een beeld dat we onszelf opleggen over goed en kwaad. Waarbij wijzelf vaak  ‘goed’ zijn en iets anders ‘kwaad’. En dat laatste moet dan bestreden worden. Volgens de schrijfster niet echt vruchtbaar. En het zou dus tijd worden voor een andere manier van kijken. En daar kan ik het wel mee eens zijn, denk ik.

Vogels met een tekort aan mineralen, zoals calcium, maken zwakke eierschalen en breken eerder hun pootjes. Vogels zijn belangrijk in het (bos)ecosysteem. Dus mineralen voeren is een goede (tussen)oplossing. Zouden vermalen eierschalen ook voor dit doel ingezet kunnen worden?

Het is toch te hopen dat het herstel niet doorzet. Want dan heeft de mensheid toch wel echt een bord voor zijn kop. Misschien kan het geld verdiend worden door met minder vliegtuigen te vliegen, maar dan wel de échte prijs te vragen?

En zo zien we weer hoezeer de dingen met elkaar samenhangen. De conclusie is veelzeggend. Als we echt aan veiligheid willen werken, zullen we moeten samenwerken. Want klimaatverandering is het probleem dat onze veiligheid wereldwijd het meest bedreigd.

Hoe richt je zonne- en windparken natuurinclusief in? Om deze vraag gaat het tijdens deze training. De training schijnt aangeboden te worden door verschillende milieufederaties. Helaas kan ik het op de site van de Zuidhollandse Milieufederatie niet terugvinden. Anders zou het misschien wat zijn voor leden van het Energiecollectief Waterweg.

De schaduwzijde van de elektrificatie van ons energiesysteem is wat de winning van de vereiste grondstoffen doet met hele leefgebieden. De paradox is dat de inheemse bevolking een heel duurzame manier van leven had, maar dat die daar ter plekke onmogelijk gemaakt wordt omdat de ‘ontwikkelde’ wereld moet verduurzamen. In een echt duurzame wereld passen daarom misschien gewoon wel geen (elektrische) auto’s. We moeten ons allereerst richten op fors reduceren van energieverbruik. En het ligt dan voor de hand dat we onze mobiliteit moeten laten afnemen. Mobiliteit op basis van spierkracht zou dan de norm moeten worden. Is nog goed voor de gezondheid ook. Dus: gebruik geen auto, gebruik een fiets.

Zoals daarnet al gezegd: afgelopen week had ik toevallig les over houtwallen. Daar werd ook verteld over de verschillende functies die deze landschapselementen hebben. Biodiversiteit is er één van. Maar het kan ook bijdragen aan koolstofopslag, esthetiek, voedselproductie voor mens en dier, windkering, en het buiten houden van wild, of het binnenhouden van vee.
In Midden-Delfland wordt gestreefd naar een open en agrarisch landschap waardoor heggen per definitie niet mogelijk zijn. Dat vind ik best een gemiste kans als je de verschillende functies met positieve effecten op een rij zet.

Interessant weetje: één grote walvis slaat net zoveel CO2 op als 1500 bomen.

Niet alleen voedselbossen hebben last van de regelgeving die tussen droom en daad staat. Ook kleinschalige initiatieven zoals pluktuinen en csa’s lopen te hoop tegen onnodige bureaucratie, getuige de casus van Het Middenland. Volgens dit artikel van stichting voedselbosbouw Nederland zou de houding van de lokale overheid moeten zijn: ‘ja, mits…’ Daar heeft de gemeente Midden-Delfland nog wel een weg te gaan. Ik snap nog steeds niet helemaal waarom er zo vastgehouden wordt aan één bepaald beeld uit de geschiedenis van het gebied.

Onkruiden rondom fruitbomen helpen om bestuivers aan te trekken en daarmee de productie te verhogen ten opzichte van fruitbomen zonder onkruiden in de buurt. Dit artikel gaat wel over mango’s, trouwens. In voedselbos Vlaardingen laten we onkruiden grotendeels hun gang gaan. Duidelijk is in ieder geval dat de biodiversiteit daarvan profiteert. Onderzoek in ons bos toont aan dat er ten opzichte van vergelijkbare belendende percelen meer verschillende soorten aanwezig zijn. En daar komt bij: veel onkruiden zijn zelf ook oogstbaar en eetbaar.

--

En de kijktip:

Wat ik ervan begrijp is dat dit een soort bosatlas 2.0 is. Google Earth, maar dan door samenwerkende wetenschappers gemaakt in plaats van door een commercieel Amerikaans bedrijf. Om te begrijpen wat we met de wereld doen lijkt me dit een handig hulpmiddel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten