Op mijn verzoek gingen we niet vliegen. Eerst hebben we gekeken of we er met de trein heen konden gaan, maar dat was in de tijd die er voor hadden niet te doen. Dus toen zijn we uitgeweken naar de nieuwe bootverbinding die sinds april tussen Eemshaven en Kristiansand vaart. Zo gezegd, zo gedaan.
De eerste foto is van de heenreis. Ergens op zee tussen de twee genoemde plaatsen, rond half tien 's avonds. Als je goed kijkt (beetje inzoomen...), zie je de horizon vol staan met windmolens. Ik had me wel eens een windmolenpark op zee voorgesteld. Maar ik had niet gedacht dat waar je ook keek op die horizon dat er windmolens zouden staan. Echt heel veel. Die energietransitie is gelukkig gaande.
Deze keer ook een tweede foto. Gewoon om mezelf er aan te herinneren dat ik het prima naar mijn zin heb gehad tijdens deze vakantie. Noorwegen is een mooi land. Veel water, veel bos, veel rotsen. Veel natuur. Wat wil een mens nog meer?
--
De leestips
Recensie van het boek ‘Leve de bodem’. Voor de liefhebber.
Hier wordt weer helder uiteengezet waarom we toe moeten naar een ander systeem van voedselproductie. We zoeken naar meer biodiversiteit, opbouw van bodem (en daarmee vastlegging van CO2) en een gezondere relatie met de natuur. Gangbare boeren zitten wat mij betreft op het verkeerde pad. En ik hoop van harte dat steeds meer van hen de weg naar een omschakeling vinden. Of dat nou extensivering, voedselbossen, biologische bedrijfsvoering of csa is, iedere stap weg van monocultuur en gebruik van kunstmest, pesticiden en fossiele brandstoffen is goed.
Dat klinkt als een interessant boek.
De droogte is deze zomer een serieus probleem. In het boek ‘het verborgen leven van bomen’ schrijft Peter Wohlleben dat bossen functioneren als regenmakers. Bossen moeten dan wel aan de kust beginnen want vanaf daar brengen ze door een cyclus van verdamping, dauw en neerslag steeds meer water verder landinwaarts. Zijn er al projecten in Europa die serieus met dat ontwerpidee aan de slag gegaan zijn?
Het honger probleem gaat niet over een wereldwijd tekort. Het is een verdelingsvraagstuk. En dat heeft te maken met ons economisch systeem. We hoeven hongersnoden niet op te lossen met het versjouwen van voedsel over de wereld. We moeten lokale productie van voedsel in gezonde ecosystemen opbouwen. Minder voedsel naar de wereldmarkt, en meer voedsel op de lokale markt. Als Nederland daaraan zou meewerken lossen we ons stikstofprobleem ook op. Want we kunnen dan niet zoveel dieren houden, omdat we ze simpelweg niet allemaal zelf kunnen voeren. Laat staan dat we ze allemaal zelf zouden kunnen opeten.
Leerzaam uit dit artikel: dit zijn goederen met groot risico op tropische ontbossing: palmolie, rundvlees, pulp en papier, soja, rubber, cacao en koffie.
Van welke van deze producten kies jij zorgvuldig wat de bron is? Of schrap je bepaalde producten? Zo ben ik gestopt met koffie drinken en eet bijna geen chocola meer.
Dit zijn dan weer hoopvolle ontwikkelingen op het gebied van energie.
--
De kijktip
Het wereldwijde voedselsysteem vertoont trekken van het financiële systeem vlak voor de bankencrisis in 2008. Er is maar een handjevol internationale spelers die de distributie van belangrijke voedselgroepen zoals graan overziet, bijvoorbeeld.
Ook wordt hier gezegd dat we met zijn allen genoeg voedsel produceren. Sterker nog, het kan wel wat minder. Maar om honger in de wereld uit te bannen, zal de verdeling van voedsel beter geregeld moeten worden. En daar is het huidige systeem niet zo goed in.
Is het erg als dit systeem instort, vraag ik me dan af.
Conclusie is toch weer om lokaler en socialer om te gaan met welk eten je op je bord toelaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten